In gesprek met: André

25 jaar geleden vroeg een kennis mij of ik interesse had om in de uitvaartwereld te werken. Op dat moment werkte ik nog als procesoperator in een machinefabriek. “Ik ga er eens over nadenken” antwoordde ik toen. Het is natuurlijk toch een grote stap, een hele andere richting! Na een aantal weken meelopen ervaarde ik dat het wel heel erg bijzonder is om dit werk te mogen doen. Zeker de omgang met de familie is waardevol, het verzorgen van een dierbare is het laatste wat ze voor iemand kunnen doen en het is fijn om ze in hierin te begeleiden.

Ik heb het langzaam opgebouwd, eerst mee naar de kerk, de begraafplaats, het crematorium. Totdat iemand mij vroeg, wil je ook eens mee als iemand thuis is overleden? Dit was weer een volgende stap en zodoende ben ik er langzaam ingerold. Ik ben toen gestopt als procesoperator en ik zou nu ook nooit meer iets anders willen doen! Ik vond, en vind het fantastisch werk.

Veel mensen weten niet wat er allemaal achter de schermen gebeurt als er iemand overlijdt. Een overledene is mooi opgebaard, maar hoe dit proces verloopt daarvan heeft men geen idee. Het komt dan ook steeds vaker voor dat nabestaanden de overledene mee willen helpen aankleden. Ik zorg ervoor dat het lichaam wordt schoongemaakt en de haren gewassen indien dat nodig is. Daarna leg ik een sprei over de overledene en zorg dat de overledene netjes klaar ligt voor de familie. Ik ontvang de familie en stel ze op hun gemak door eerst even een praatje te maken of even wat te drinken. Vaak is het de eerste keer dat ze iemand verzorgen die is overleden. Er zijn dan allerlei verschillende emoties. Het is belangrijk dat ze hun verhaal kunnen vertellen, dat ik naar ze luister en ze op hun gemak stel en duidelijk uitleg wat er gaat gebeuren.

Tijdens het verzorgen met familie wordt er gehuild, maar ook gelachen, dat hoort gewoon bij het proces. Ik blijf altijd bij de familie, van het begin tot het einde van de verzorging. Pas als de mensen tevreden zijn, dan ben ik dat ook. Het is belangrijk dat de familie met een 'goed gevoel' weggaat.

Je hebt in dit werk ook te maken met overlijden van jongeren en kinderen. Dat zijn wel extra zware momenten. Al zou ik dit werk 100 jaar doen, het raakt je. Ik heb ook een hart en gevoel. Een kind hoort niet te overlijden. Ik ben dan sterk, ook naar de familie, maar daarna laat ik mijn emoties er gewoon uitkomen.

Erover praten met mijn collega's helpt mij om het niet mee naar huis te nemen. We werken in een fijn team waar er ruimte is om te delen. We luisteren en helpen elkaar. Ik kom nabestaanden wel eens tegen, dan spreken ze je aan, dat ze dankbaar zijn, omdat ze met een goed gevoel terugkijken op het afscheid van hun dierbare. Dat is fijn, daar doe ik het voor.