Lopen was voor Truus een belangrijke uitlaatklep. Een manier om haar pijn te verlichten.

Lizette (46 jaar), de jongste dochter van Truus, vertelt over hoe ze zich haar moeder herinnert: “Alles mocht en iedereen was welkom bij ons thuis. Toen we jong waren mochten alle vriendjes en vriendinnetjes bij ons spelen. Ze bleven eten en mochten blijven logeren. Ik herinner me een vriendje uit de buurt dat altijd bij ons kwam eten als hij geen zin had in het eten dat hij thuis kreeg. Hij liep dan bij ons binnen, keek in de pannen en schoof bij ons aan. Mam vond het allemaal prima. Ze was iemand die altijd voor iedereen klaarstond. Ze was bescheiden en zette anderen op de eerste plek. Ze heeft in haar leven veel ellende meegemaakt maar daar hoorde je haar nooit over klagen. Als je vroeg hoe het met haar ging, ging het altijd goed.”

Jan (75 jaar), echtgenoot van Truus, vertelt over hoe hij en Truus elkaar leerden kennen: “We hebben elkaar ontmoet in Baarlo. Zij was veertien en ik zestien. We woonden bij elkaar in de buurt en hebben elkaar nooit uit het oog verloren. Haar moeder overleed toen ze zestien was. Dat was voor haar een moeilijke tijd. Ze werkte hard en had van allerlei baantjes om haar vader en de rest van het thuisfront te kunnen ondersteunen. Toen we trouwden was Truus negentien en ik eenentwintig. Ik werkte als vrachtwagenchauffeur en was veel van huis. We kregen samen drie dochters. Bij twee van de drie geboortes was ik net op het nippertje thuis. In die tijd had je nog geen telefoons en hoorde ik via het netwerk van chauffeurs dat ik naar huis moest komen omdat mijn vrouw op het punt stond te bevallen.”

Truus had al op jonge leeftijd last van verschillende gezondheidsklachten. Jan vertelt over hoe Truus hiermee omging: “Truus zat nooit stil. Ze werkte zó veel en zó hard, dat ze op haar veertigste enorme last kreeg van haar rug. Het bleek een hernia te zijn. Daarnaast bleek ze reuma te hebben. In totaal is ze zestien keer geopereerd. Ze kreeg ijzeren pinnen in haar rug en onderging van allerlei ingrepen om de pijn te verlichten. Ondanks alles bleef ze actief en was ze er altijd om voor de kinderen te zorgen. Ze was een echte doorzetter en ik heb haar zelden horen klagen. Ook niet op latere leeftijd, toen ik met pensioen ging en we gingen reizen met de camper. Tijdens die reizen ontdekte ze haar liefde voor het lopen.”

Truus liep meerdere malen de Vierdaagse in Nijmegen en de Kennedymars, maar het liefst liep ze in de bergen tijdens haar reizen met Jan. Nicole (50 jaar), de middelste dochter van Truus, vertelt over de reizen van haar moeder: “Toen pap en mam de camper kregen gingen ze erop uit zodra het mooi weer werd. Ze reden heel Europa rond, het liefst de bergen in. Mam wandelde veel tijdens die reizen. We hebben nooit echt begrepen waarom ze zo graag wandelde. Ze vertelde er niet zoveel over. Ik denk dat het voor haar een uitlaatklep was en misschien ook wel een manier om haar fysieke pijn te verlichten. Op elke reis nam mijn moeder stenen mee. Die stenen vond ze tijdens haar wandelingen en bracht ze mee naar huis. Naast stenen nam ze ook schelpen mee van elke reis. Ze wist precies waar ze welke stenen en schelpen had gevonden. Ze maakte er kettingen van en gaf ze aan ons. Voor haar was het een soort blijvende herinnering aan haar wandelingen in de bergen.”

Jan vertelt over hun laatste vakantie in Zuid-Frankrijk: “We zaten bij de camper en Truus zei ze dat ze naar huis wilde omdat ze zich niet goed voelde. Dat was niets voor haar dus ik wist dat het serieus was. We zijn toen naar huis gegaan en eenmaal thuis ging het bergafwaarts met haar gezondheid. Ze lag een tijd in het ziekenhuis en we voelden allemaal dat het deze keer anders was. De laatste weken lag ze thuis in een ziekenhuisbed. Ze gaf aan dat ze niet meer verder wilde en koos voor palliatieve sedatie, een langzame en pijnvrije manier om te sterven.”

Lizette vult haar vader aan: “Omdat we wisten dat mam zou sterven hebben we in de weken voor haar overlijden een voorregelgesprek gehad met Uitvaartverzorging Van der Laan. Het is vervelend om over een uitvaart na te denken als iemand nog leeft. Achteraf ben ik toch blij dat we het hebben gedaan. Omdat we ons voor het overlijden al hebben georiënteerd kon mam zelf nog bepaalde keuzes maken. Toen ze overleed hadden we als familie rust en kon alles met hulp van Uitvaartverzorging Van der Laan in gang worden gezet. Mam wilde liever niet opgebaard worden maar na een gesprek met Lobke hebben we er uiteindelijk voor gekozen om haar nog één keer te zien in de rouwkamer. We zijn allemaal heel blij dat we dat hebben gedaan. Ze lag er prachtig bij, alsof ze opgelucht was en eindelijk rust had gevonden. We hebben allemaal een steen uitgezocht en daar iets persoonlijks op geschreven. We hebben de stenen op de kist gelegd en ook haar wandelschoenen erbij gezet. Het zag er prachtig uit en het paste precies bij wie mijn moeder was.”

Voor Jan, de kinderen en kleinkinderen van Truus, zullen haar wandelschoenen altijd symbool blijven staan voor de mooie herinneringen aan hun vrouw, moeder en oma. Wanneer een dierbare overlijdt zijn symbolen zoals de wandelschoenen van Truus, belangrijk voor een persoonlijk en gedenkwaardig afscheid. Uitvaartverzorging Van der Laan helpt je graag om van jullie ritueel, jullie uitvaart te maken.