Blijf mij nabij

"Blijf mij nabij"

Mijn favoriete lied dat ik graag mee zing tijdens uitvaarten in de kerk. Maar wat lijkt dat een eeuwigheid geleden, een uitvaart in de kerk, met koor en samenzang…

We beleven een bizarre tijd, deze coronacrisis treft iedereen, niet op de laatste plaats onze families die een dierbare moeten missen.
Zonder aan leedvergelijk te willen doen, want ieder huisje heeft zijn eigen kruisje, wil ik dit leed en het machteloze gevoel dat wij, als uitvaartverzorgers ervaren, beschrijven en van me af schrijven.

Wij gaan, mits dit verantwoord is, naar de nabestaanden voor het regelgesprek. En dan niet naar huizen waar de kamer vol familieleden zit, maar maximaal drie nabestaanden (op afstand) in de huiskamer. Geen handen schudden, geen omhelzing. Een welgemeend condoleren en een ongemakkelijk voorstellen aan elkaar.

Deze fysieke afstand leidt ook tot afstand naar de families. Normaliter ken je de mensen al snel bij naam, nu is de rouwkaart vaak bepalend, simpelweg omdat je een deel van de nabestaanden niet ziet, pas op de dag van de uitvaart. Ook daar geen hand, geen omhelzing, maar weer die afstand.

Rouwbezoeken zonder bakje troost, geen koffie, geen thee. Het voelt kaal én niet gastvrij.

De uitvaarten zelf zijn intens, intiem en er zitten heuse pareltjes tussen. Op dat moment géén afstand, je bent door het kleine gezelschap bijna één met de families, hun verdriet is voelbaar en raakt ons iedere keer meer dan normaal. Tranen zitten hoog, ook bij ons en we schamen ons daar ook niet voor. We zijn mensen en ons werk is mensenwerk.
Gelukkig kijken heel veel families terug op een prachtig afscheid. Regelmatig horen we terug: “Het had niet mooier gekund”.

En lang leve de livestream en de collega’s die de auladiensten regelen en het gebouw na iedere dienst of bezoek weer schoonmaken voor de volgende.

Deze kleine uitvaarten kosten gek genoeg veel meer energie dan de reguliere uitvaarten. Omdat het er nóg meer toe lijkt te doen. Het is veel intenser als er vijf paar ogen op jou gericht zijn dan enkele honderden. Ogen die vragen, help ons, sta ons bij, blijf ons nabij en wat moeten we nu, hoe moeten we nu verder?
Vragen waarop wij geen antwoorden hebben, waar we wel met woorden kunnen spreken, maar liever spreken we met de taal van ons hart. En ons hart huilt. Huilt als we de verhalen horen van families die geen afscheid kunnen nemen of niet bij de uitvaart aanwezig kunnen of durven zijn.

De eenzame uitvaarten zonder nabestaanden vreten óók aan ons. Of, zoals een goede vriendin schreef, we houden vol, maar raken steeds leger.

Op Facebook kom ik een prachtige tekst tegen, vrij naar het gedicht Vrede ven Leo Vroman.
Ik pas de tekst nog een beetje aan..

Kom vanavond met verhalen

Over hoe jullie dierbaren zijn verdwenen

En herhaal ze honderd malen

Alle malen zal ik wenen

Wij blijven jullie nabij, ook als het avond is.

En straks als deze boze droom voorbij is, zullen wij weer, fysiek nabij, samen met jullie het leven gedenken en vieren. Dan zal de koffie weer klaar staan voor jullie in Aerdehof en zullen we onder het genot van een hapje en een drankje napraten en dankbaar zijn voor dit mooie leven.

Gracias a la Vida, houd vol, houd moed, lieve mensen.

Marieke Vliegenberg

Foto: Thom Spierenburg (met toestemming van de betreffende familie)