De andere kant van de medaille

Kahlil Gibran schreef het al: “Wanneer je verdrietig bent, kijk dan opnieuw in je hart en zie dat je huilt om wat je vreugde schonk.”
Wijze en ware woorden die ik zelf de afgelopen weken aan den lijve heb ondervonden na het overlijden van ‘smoeder’. In ons vak draait het vaak om verdriet, het verwerken van dat verdriet, maar zeker ook om de herinnering en de vreugde die de herinneringen met zich mee brengen. De aanleiding is weliswaar verdrietig, iemand is een dierbare verloren en dan staan wij op de stoep om de uitvaart te regelen. Maar ik heb nu zelf gemerkt wat dat betekent voor de mensen die achterblijven. Hoe waardevol die begeleiding is, hoe belangrijk het is dat iemand zaken regelt, iemand op wie je kunt bouwen, iemand die de planning in de gaten houdt, je herinnert aan de dingen die geregeld moeten worden, maar bovenal iemand die empathisch is, naar je luistert en je begrijpt en steunt in de dagen van roes na een overlijden.

Warm bad
Die iemand zijn mijn collega’s gebleken, het warme bad bij Aerdehof waarin wij ons ondergedompeld voelden. Dat gevoel ontstond al toen onze mama werd opgehaald, met zoveel respect en waardigheid dat werd gedaan. Het verzorgen van haar samen met mijn broer en zus was van een grote meerwaarde en de 24- uurs kamer ademde rust en huiselijkheid uit. We hebben het als heel warm en waardevol ervaren dat we ieder moment van de dag bij haar konden zijn, koffie konden pakken, samen konden zijn, al dan niet werkend aan de afscheidsdienst. Het was bijna alsof ze gewoon bij ons lag te slapen, dat was heel erg troostend.

Zonder deze blog een reclameplaatje te willen laten lijken. Wil ik heel veel dank uitspreken naar al mijn collega’s die ons gezin zo warm begeleid hebben en ons alle ruimte gaven, niets was teveel.

Dag van het afscheid
De dag van het afscheid was intiem, maximaal 30 personen mochten er bij aanwezig zijn, dat werd haar gezin en haar broers en zussen. De rest kon de dienst volgen via de livestream. Een mooie uitkomst, mensen waren live nabij, voor ons heel voelbaar.

We hebben alles zelf gedaan, zelf gesproken, zelf de muziek en foto’s uitgezocht, er is een mooie presentatie van gemaakt en de opstelling rondom haar was intiem en warm.

De gang via de laan naar de Natuurbegraafplaats was ongedwongen, de jongste kleinkinderen mochten bij oma op de kar zitten en alle aanwezigen liepen mee. Het laten zakken van de mand was niet zo dramatisch als ik had gedacht, het schepje zand nadien ook niet. We waren sterk, we waren één team en we voelden ons gesterkt.

Het samenzijn met heerlijke hapjes, waaronder het onafscheidelijke worstenbroodje (want hoewel in Limburg gemaakt smaakte het Brabants lekker) werd met groot enthousiasme ontvangen door met name de broers en zussen van ‘smoeder’.

En nu?
En nu zijn we twee weken verder, ik ben weer aan het werk en ontmoet dagelijks nabestaanden die in hetzelfde schuitje zitten, dezelfde emoties ervaren. En ja, ook alles is weer de eerste keer, de eerste keer overbrengen, de eerste uitvaart, de eerste keer Natuurbegraafplaats.

En dat is slikken, maar de andere kant van de medaille is dat ik nóg beter begrijp wat nabestaanden voelen en nóg beter kan afstemmen. Zonder mijn eigen verdriet er teveel in te brengen.

Is het zwaar? Ja, soms wel, de periode voorafgaand aan haar sterven was onmenselijk zwaar, vooral voor haar. En nu? Nu missen we haar intens, maar troosten we ons met de gedachte dat het verdriet wat we voelen voorkomt uit de vreugde die zij ons schonk. En die momenten koester ik en dragen we met ons mee in onze harten, een leven lang.

Marieke Vliegenberg - Uitvaartverzorger van der Laan