Doe effe normaal

Corona heeft er behoorlijk ingehakt, bij iedereen.
2020 gaat niet bepaald in de boeken als een topjaar en hoewel vaak anders wordt beweerd, óók niet voor de uitvaartbranche.

Ik zal jullie de impact besparen van een overvol mortuarium, afscheid zonder nabestaanden , regelen op afstand, geen letterlijke arm om iemands schouder kunnen slaan, toost op het leven op afstand, zittend aan aparte tafeltjes, handen wassen, desinfecteren, alles op afstand, mondkapje op als je naar het kamertje loopt waar je geliefde ligt opgebaard. Moet ik doorgaan?

Goed, tot zover 2020

Het is nu juni 2021 en Nederland lijkt steeds meer open te gaan, terrassen zijn open, restaurants gaan open, theaters, bioscopen, musea zijn weer te boeken, we mogen weer eindeloos shoppen, wegen en steden stromen weer vol. Het is (ab)normaal druk overal, maar we MOGEN weer.

We gaan massaal aan de prik want we willen weer, weer op vakantie, weer vrijer zijn, weer voelen dat we leven, ja we willen weer LEVEN.

En dat is ook meteen heel dubbel, want als uitvaarverzorger ervaar ik ook zo die andere kant. Mensen die wel willen leven, op vakantie willen, uit eten willen, naar een terras willen of naar de film.
Maar dit kan niet omdat ze ziek zijn. Of omdat ze eenzaam zijn omdat ze hun partner hebben verloren en niet weten hoe ze dat leven weer vorm moeten geven.

Die andere kant daar moeten wij mee dealen, dat verdriet ervaren wij dagelijks. Door Corona nog voelbaarder dan normaal, maar gek genoeg, heeft het ook wel iets moois gebracht.

Moois? Jazeker. Door de gedwongen afspraken en beperkingen in aantallen ontstonden hele mooie intieme uitvaarten. Waar eerst weerstand of frustratie ontstond over het moeten kiezen voor wie wel en wie niet, ontstond gaandeweg vaak ook berusting of zelfs opluchting. “Dit was mooi, zo klein, zo intiem, zo eigen”, hoorden we steeds vaker uit de mond van nabestaanden.

En wil je groter, dan bieden livestream of erehagen een oplossing.

Wij konden en moesten “gewoon” naar ons werk, kwamen gewoon (op gepaste afstand) in contact met vele mensen, variërend van 2 tot 75 personen, dagelijks, soms meerdere keren per dag. Toch ben ik nooit bang geweest, op gepaste afstand nabij zijn is een tweede natuur geworden voor ons hele team. We zaten ook in een soort bubbel met onze directe collega’s, mondkapje op, mondkapje af, beschermingspak aan, handschoenen aan, handen wassen en ondanks de afstand ons verbonden voelen met elkaar.

En nu, op naar het ‘nieuwe normaal’, whatever that may be.

Eerlijk?
Heel eerlijk, ik vind een maximum van 50 personen op een uitvaart een heel mooi aantal, goed te doen, veilig te doen en dichtbij de kern. De kern van de overledene en zijn of haar nabestaanden. Zo is het voor mij iedere keer als of ik echt een onderdeel mag zijn van jullie ritueel, jullie uitvaart.

En dat stemt dankbaar en is soms ook té dichtbij. In de bubbel van de familie belanden is niet wat we willen, dan wil ik terug naar gepaste afstand, op anderhalve meter.

Wat de toekomst brengen moge zegt mijn glazen bol niet. Beetje beslagen is deze nog, maar er gloort licht en hoop. Ik hoop voor iedereen die met Corona te maken kreeg (en in feite zijn we dat allemaal) dat we onze lering hier uit mogen trekken en vooral met GEZOND verstand het leven tegemoet mogen blijven treden. Met oog en oor voor elkaar en vooral voor al het moois dat dit verdomde leven ons dagelijks laat zien, voelen, ruiken en proeven. ( als je dit vermogen nog hebt)

Carpe elke diem, ik blijf het zeggen…

Marieke