Go with the flow

Deze boodschap prijkt op mijn yogatas. De tas die ik iedere week meesjouw naar mijn matje. Mijn matje waar ik iedere week poog alles 'los' te laten, te aarden of helemaal 'in het moment' te zijn en te blijven.

Uitdrukkingen waar ik vaak spontaan jeuk van krijg. Maar als het me lukt om in ieder geval niet meteen om te vallen als we een balanshouding doen of niet meteen af te haken bij een ingewikkelde yoga oefening ben ik helemaal happy.
Op donderdag zwem ik mijn hoofd leeg en mijn longen vol in het zwembad, eindeloos baantjes trekkend.
Na het eten wandel ik de dag eruit, zo wordt mijn hoofd leeg én blijf ik in beweging.

Want ons werk bestaat voor een groot deel uit zitten. Bij families aan tafel, achter het scherm van mijn laptop, in de auto. En staan: wachten achter in de kerk. voor in het crematorium of op de begraafplaats.

Deze beweging geeft mij de rust en ruimte om er echt te zijn, te zijn bij de families die ik mag begeleiden.
Open te staan voor hun verhaal en echt te kunnen luisteren ( omdat mijn hoofd niet overloopt).

Lukt dit altijd? Nee, natuurlijk niet. Soms kun je wandelen tot je een ons weegt, het zwembad leeg zwemmen maar zen wil maar niet komen. Zelfs niet op het yogamatje.
Dan is het simpelweg te druk. Te druk in mijn hoofd, in mijn agenda, in mijn leven en dan merk ik dat het meer moeite kost er echt te zijn en niet aan de haal te gaan met mijn eigen gedachten.

Families lijken dan minder leuk, ze lijken veeleisender, ik word onzeker of kriegelig van vragen. Niet persé van families die ik begeleid, maar ook van mijn eigen familieleden.

En dat zit allemaal in mijn eigen hoofd, ik maak er mijn eigen verhaal van. En van dat verhaal kan ik dan ’s nachts wakker schrikken. Heb ik wel overal aan gedacht? Zou ik toch niet nog een extra dankwoord schrijven, is de muziek wel goed getimed met de presentatie, heb ik eigenlijk wel doorgegeven hoeveel personen op de koffietafel komen? Zijn de bloemen besteld? Heb ik een rouwauto aangevraagd? Denk ik aan het karretje om de kist op de vervoeren? Is het graf aangevraagd en heb ik daar eigenlijk een bevestiging van ontvangen?

HELP!

Na een onrustige woelnacht kijk ik de volgende ochtend in mijn dossier en mijn inbox en blijkt alles 'im Griff'.
De familie blijkt toch wel heel leuk en dankbaar, de uitvaart een pareltje, mijn dankwoord midden in de roos, de muziek perfect getimed, de bloemen prachtig, het graf perfect in orde en de koffietafel goed verzorgd.

Dan ben ik weer gelukkig en leeg en gaat het opeens heerlijk. Ik zit weer in de flow, zwem mijn baantjes en wandel mijn hoofd leeg. Ik word zelfs weer helemaal zen op het yogamatje. En waarom?
Gewoon door bij mezelf te blijven en mee te laveren in de dynamiek van een familie.
'Go with the flow'

Marieke Vliegenberg