Lente 2

Lente in Twente

lees verder

 

Afgelopen jaar genoten mijn lief en ik ongedwongen en onwetend van een weekendje in Twente. We waren net naar de beentje van St. Hildegard geweest, de hilarische film van Herman Finkers, en ik had zojuist een uitvaart voor een Twentse dame geregeld. “Good gaon” dus…

Lekker gezeten op diverse terrasjes, culinair genieten in het restaurant van het hotel, kroegjes bezoeken, wandelen en rondneuzen in gezellige winkeltjes in het pittoreske Orvelte. Toen was geluk heel gewoon.

We hadden geen idee dat een week later Nederland op slot zou gaan en dat C intrede zou doen in onze levens. En hoe…

Ongenode gast
Al een jaar worden we lastiggevallen door deze ongenode gast. Te pas en te onpas dringt hij in onze levens binnen, onze vrijheid is steeds meer ingeperkt, C zaait angst en verdeeldheid en maakt geen vrienden, maar wel slachtoffers.

Nadat we uit Twente terugkwamen, ben ik twee weken ongelooflijk ziek geweest en ook onze dochter en schoonzoon hoestten de longen uit hun lijf. Lentegriep? C? Geen idee, er werd nog niet getest.

Ons werk werd steeds pittiger, er waren steeds meer beperkingen, het contact met mensen moest steeds meer op afstand en er mochten steeds minder mensen aanwezig zijn op uitvaarten. Had ik in januari nog een uitvaart met 1200 mensen, in april kwamen er vaak niet eens 10 mensen naar een uitvaart. Er mocht geen koffie of thee worden geschonken, families namen afscheid van hun gasten op de parkeerplaats en iedereen toog huiswaarts.

Geen toost op het leven, het was klein, kaal en vaak hartverscheurend.

In die beperking ontstond langzaam ook een gewenning en we hadden de mogelijkheid om via een livestream meer mensen bij de uitvaart te betrekken, of via een erehaag. Er werden vele creatieve oplossingen bedacht om ondanks C een mooi, intiem en persoonlijk afscheid te creëren. En gek genoeg went dat snel en zagen steeds meer mensen ook de mooie kant van deze beperking in. “Elk nadeel heb zijn voordeel” zou Cruijff zeggen.

In de zomer nam C een beetje afstand leek het, er kwam meer ruimte, terrassen gingen weer open, de horeca mocht weer en het aantal gasten werd opgeschroefd tot maar liefst honderd. We leken langzaam maar zeker onze vrijheid terug te krijgen en C leek wat naar de achtergrond te verdwijnen.

Maar als een vervelende stalker was ie er weer, in oktober was de lockdown een feit. Horeca gesloten, tweede golf, aantallen op uitvaarten terugschroeven en sinds december is een mondkapje verplicht, ook bij ons. Tijdens de koffie mag het kapje af, maar afstand blijft geboden, geen knuffels, geen handen schudden, op afstand nabij zijn. C rules.

Sinds januari kan er gevaccineerd worden en dat moet er uiteindelijk voor zorgen dat we C buiten de deur weten te houden. Maar intussen zijn winkels nog steeds grotendeels gesloten, de horeca is nog steeds dicht, jongeren zitten nog steeds thuis les te volgen en thuiswerken blijft nog steeds de norm.

Geen angst
Angst voor C heb ik persoonlijk niet. Ik houd me aan de regels, houd al een jaar afstand en dat lijkt te wennen zelfs en heb geen griep meer gehad. Ook is C ons genadig geweest, want hoewel om ons heen vele slachtoffers zijn gevallen en wij ons ons werk veel met C te maken kregen, zijn we er als team redelijk genadig van af gekomen.

Maar het was me het jaartje wel en ik zie nog niet in mijn glazen bol hoe dit verder zal gaan en moeten. Hopen en bidden dat we snel C ‘im Griff’ krijgen en desnoods met C leren leven. Mijn mama kreeg vorig jaar K en daar is ze helaas ook aan gestorven. Nu nog de F en de U en we hebben een kwartet.

Lieve mensen, blijf gezond, maar blijf vooral ook lief voor elkaar en voor jezelf. Ondanks C is dit leven echt in de basis ontzettend de moeite waard.

Volgend weekend ga ik met mijn lief naar Deventer aan de Ijssel. Zonder terrasjes, zonder diner buiten de deur, zonder rondneuzen in winkeltjes. Maar wel met elkaar, meer heb ik niet nodig deze lente.

Marieke Vliegenberg