Regie nemen én houden

Toegegeven, ik ben een fervent Facebook schrijver. Bijna iedere dag plaats ik wel een status, al dan niet met (geniet) foto’s.

Het is mijn manier van delen, mooie dingen uit mijn leven delen. Soms ook minder mooie, maar meestal is de toon positief. Van ingetogen tot erg uitbundig en feestelijk, ik ken alle vormen van genieten. Sterker nog, mijn bijnaam was vroeger Hedonia, inmiddels denk ik dat ik meer bewust geniet, omdat ik in mijn werk helaas heel vaak de andere kant ervaar.

Genieten tot een levenskunst verheffen gaat te ver, maar ik vind het wel heerlijk om af te schakelen, mij onder te dompelen in prettig gezelschap, good food en good drinks, lol en gezelligheid.
Niks mis mee denk ik en ondanks dat het tegendeel vaak beweerd wordt of ondanks dat ik de schijn vaak tegen heb, geniet ik met mate(n).

Ik drink niet, behalve op feestjes. Ik eet driemaal daags, snoep nauwelijks (behalve de taarten en traktaties van dankbare families) wandel, zwem, doe aan yoga en ga op tijd naar bed.
Dat houdt me fit en zo voel ik me meestal ook.

En toch knaagt het wel eens aan me. Het imago dat ik de vleesgeworden Bourgondiër ben met dito lichaam en met name dat mensen daar ook een mening over menen te moeten ventileren, mij liefdevol over mijn dikke buik menen te moeten aaien of mij liefdevol die kleine dikkerd te noemen.

Jazeker, ik ben de laatste jaren uitgegroeid tot een volle dame, niet in de lengte, wel in de breedte, maar ook in de diepte. Dat laatste is fijn en merkbaar in mijn contacten met nabestaanden.

Daar haal ik heel veel voldoening uit en daar groei ik van. Figuurlijk dan.

Tijdens de jaarlijkse check-up bij de dokter is mijn astma onder controle, mijn gewicht standaard te hoog, net als mijn bloeddruk, cholesterol prima -de- luxe en HB gehalte ook top. Mijn huid is zeer gezond, aldus de schoonheidsspecialiste, beetje aan de vette kant ( vet zegt u?) maar gezond en nagenoeg rimpelloos.

Ik koester zelfs die boeddha belly, omdat hierin drie prachtige kindjes hebben gewoond. Drie prachtige ‘bijna volwassenen’ inmiddels.

Waarom dan toch dit schrijven? Omdat ik op mijn geliefde facebook wordt doodgegooid met fit en slank goeroes, detox kuren, fit challenges, sportschool abonnementen en weet ik wat voor vastenkuren en sapprogramma’s nog meer. Ongevraagd loopt mijn account vol met deze ongein.

Liever houd ik me bezig met zaken die duiden op innerlijke schoonheid of natuurlijke schoonheid , een mooi boek, mooie muziek of prachtige ontmoetingen met boeiende mensen. Die voeding neem ik onbeperkt tot me, daarin ben ik onverzadigbaar.

Goed, tot zover dit schrijven.

Ik schrik zo vaak van mensen die bij ons binnenkomen, uitgemergeld door ziekte of door het leven. Dan denk ik, niet zeuren Marie, met je eeuwige issues. Ze zijn echt peanuts vergeleken met mensen die strijden om gezond te worden of die strijden om niet te sterven. En als het dan toch gebeurt, dan in ieder geval zo goed en zo waardig mogelijk. Ik heb afgelopen week een paar keer contact gehad met mensen die letterlijk de dood in de ogen keken. Een kon al niet meer praten, de andere, heeft letterlijk met zijn laatste krachten zijn wensen omtrent zijn afscheid kenbaar gemaakt.

De muziek was al uitgezocht en de wensen duidelijk. Er kwamen veel genietfoto’s voorbij en ik kreeg de opdracht om er geen ‘dramatisch gedoe’ van te maken.

Het is een fijne ontwikkeling dat mensen in de laatste fase steeds vaker de regie nemen én houden en dat de ceremonie rondom het afscheid steeds meer over hun hele leven gaat. En niet alleen maar over het sterven en de periode van ziek zijn. Een mensenleven is meer dan die fase alleen en dat leven mag herdacht én gevierd worden.

Dan besef ik weer eens hoe kostbaar dit leven is, hoe kort soms ook. Maar bovenal dat het leven een feest is, waarbij je wel zelf de slingers op moet hangen.

Carpe elke diem! Proost op het leven!