Stilte voor de storm?

Het is in ons vak altijd hollen of stilstaan en eerlijk is eerlijk, dat went nooit helemaal.
Dan weet je niet waar je kijken moet van de drukte en voel je je soms te kort schieten, denk je niet genoeg aandacht voor je families te hebben. En dan heb ik het over de families die je begeleidt of je eigen familie.

Dan zit je letterlijk duimen te draaien, te wachten op werk, want echt vrij heb je niet. Je zit stand-by op een telefoontje te wachten. Je vult je dagen met bijwerken van de administraties, nazorg of je pakt een project op dat tijdens de drukte is blijven liggen (een project op het werk óf een project thuis: Project Strijkwas of Huis Kuisen bijvoorbeeld)

Heftige emoties
Tijdens deze coronatijd komen daar ook nog vele heftige emoties bij kijken. Emoties bij families, maar ook bij je collega’s en bij je gezin thuis. Een onzekere en voor veel mensen ook eenzame tijd.

Niet bij het afscheid kunnen zijn, niks na het afscheid kunnen delen, dat hakt er ontzettend in en we horen het met regelmaat terug dat mensen hier mee worstelen.

En nu, nu lijkt het opeens zo ontzettend kalm, alsof de storm die zo heftig over ons heen raasde opeens is gaan liggen. Is dat ook zo of is het stilte voor de storm? Een tweede storm die, als we de media moeten geloven, nóg veel heftiger zal zijn.

De tijd zal het leren en wat is wijsheid hierin? Ik weet het oprecht niet.

Voorzichtig
Heel voorzichtig worden de regels een beetje opgerekt, is er wat meer bewegingsvrijheid, mits anderhalve meter. Voor sommige ouderen komt deze versoepeling helaas te laat, voor veel jongeren is deze versoepeling nog te summier en biedt het nog lang niet genoeg perspectief.

Het applaus dat in het begin zo hard klonk is ook gedoofd, mensen wennen aan de nieuwe situatie, houden bijna automatisch afstand (behalve bij mooi weer op het strand of op de meubelboulevard)

Kappers knippen weer, onze nagels worden weer gevijld en we mogen weer een gezichtsbehandeling of naar de fysio met onze stijve lijven. Heel fijn, helaas nog niet naar de sauna, naar de sportschool of de yoga. Spontaan een terrasje pikken is er niet meer bij, maar onze tuinen zijn de afgelopen weken allemaal zomer klaar gemaakt, dus daar is het ook goed toeven.

Als we elkaar de koppen niet hebben in geslagen van ergernis zijn we zowaar nader tot elkaar gekomen, op gepaste afstand weliswaar, maar toch.

Bakje troost
Hoe het na 1 juni zal gaan weet ik ook niet. Ik weet wel dat ik snak naar dat kopje koffie voor en na een dienst en tijdens een bezoek. Een bakje troost kunnen aanbieden voelt gewoon als een soort arm om iemand heen. Een prachtige metafoor vind ik dat nu, een bakje troost.

Op afstand nabij zijn was een uitdaging en is het met vlagen nog. Maar ik vind dat we hier met al onze collega’s steeds beter in slagen. En dat stemt me blij en hoopvol.

Afstand houden, handen wassen en je gezond verstand gebruiken lijken mij prima bouwstenen voor het nieuwe normaal. Al blijft het lastig, zeker die eerste maatregel.
Maar als we samen er voor gaan en voor staan, dan waait die tweede storm misschien wel over en kunnen we elkaar ooit weer opgelucht in de armen vallen.

Ik help het ons hopen, want hoop doet leven.

Marieke Vliegenberg