Appen

Als je gaat,
dan appen we nog één keer.

lees verder

Toen bellen te vermoeiend werd, stapten we over op appen



Iemand die je je leven lang kent verliezen is heftig. Zeker als het je enige én liefste broertje is. Je broertje, die met een hartafwijking wordt geboren, zijn leven lang 'zorgenkind' zal blijven, maar relatief lang zal leven. In maart van afgelopen jaar overleed Ivo (41 jaar), het broertje van Mendy. Het besef dat ze hem echt nooit meer kan bellen of appen, hakt er soms hard in. Daarom vindt ze het fijn om terug te kijken op zijn leven en het onvergetelijke afscheid.

*De afbeeldingen zijn om privacyredenen gefingeerd.

Mendy (46 jaar), vertelt wat ze zich van haar jeugd met haar broertje Ivo kan herinneren: "Al was Ivo geboren met een hartafwijking en hierdoor vaak ziek, mijn ouders probeerde hem een zo normaal mogelijke jeugd te bezorgen. Veel dingen in het gezin draaiden wel om Ivo, omdat hij zo vaak ziek was. Als we een dagje weg wilden gaan, kon dit soms niet door gaan, omdat hij dan bijvoorbeeld net in het ziekenhuis lag. Het was gelukkig niet altijd alleen maar ellende. Ik herinner me ook hoe fanatiek Ivo was in sport en hoe we uren samen met de lego speelden. Hij ging in eerste instantie ook naar een reguliere school. Daar was ik, zijn grote zus, die hem altijd beschermde. Toen het op deze school niet meer ging moest hij naar een Mytylschool en kwam hij ineens tussen kinderen met een zichtbare lichamelijke beperking te zitten. Dat was zwaar en confronterend voor hem, maar ook voor ons. Door Ivo zo te zien, tussen ernstig lichamelijk gehandicapte kinderen, werden wij geconfronteerd met zijn handicap, al kon je die aan de buitenkant niet zien."

Ik denk, achteraf gezien, dat loslaten wel een issue was in ons gezin en dat we daar allemaal zo op onze eigen manier moeite mee hadden. Zo ging ik al op mijn zestiende op kamers. Ik wilde loskomen van thuis, was een echte puber, verzette me onbewust tegen de veiligheid die thuis geboden werd. Extreme kleding, foute vriendjes. Alles om maar aandacht te krijgen. Maar ook Ivo ging uit huis, hij ging intern wonen in Franciscusoord (een kinderrevalidatieoord waar Ivo werd voorbereid op zelfstandig wonen in Zuid-Limburg) toen hij zestien was. Voor mijn ouders denk ik wel zwaar, maar ook heel knap, dat ze ons durfden te laten gaan, zodat wij ons verder konden ontwikkelen." Mendy vertelt dat Ivo niets liever wilde dan normaal zijn: "Dat was een diep gekoesterde wens van hem. Hij probeerde dan ook zo normaal en intens mogelijk te leven."

Handen
Ons contact zat 'm in de kleine dingen. Mendy

“Ons contact zat ‘m vooral in de kleine dingen vertelt Mendy verder: "We woonden niet bij elkaar om de hoek, Ivo woonde in Baarlo en ik in Nieuwegein, maar als ik bij mijn ouders op bezoek kwam, zorgde mam altijd dat Ivo er ook was. Samen eten, samen drinken, samen vieren: verjaardagen én Sinterklaas.

Ivo had een hekel aan al dat geknutsel met Sinterklaas, waarschijnlijk omdat het hem vaak niet lukte doordat hij te weinig energie had, maar dan had hij altijd wel een vriend die ‘m hielp. Ik ben blij dat we die avonden tot het laatst toe in stand hebben gehouden. Onze laatste gezamenlijke Sinterklaasavond zal ik ook nooit meer vergeten. Net als al die andere mooie herinneringen.

Ons contact was een golfbeweging, dan weer meer, dan weer wat minder. Als het met Ivo slecht ging, was ons contact ook minder. Ik denk dat ik me onbewust terugtrok om zo min mogelijk mee te krijgen van alle stress die daar bij kwam kijken. Ik wapende me tegen de pijn van hem, mijn ouders en van mezelf. Ik zorgde voor mijn eigen overlevingsstrategie. Ook Ivo liet dan niets van zich horen. Hij trok zich dan terug en dan hoorde ik van mijn moeder hoe het met hem ging."

Weg
Als nooit, ook echt nooit is... Mendy


"De laatste vijf jaar van zijn leven heeft Ivo veel moeten inleveren op lichamelijk gebied.
Zijn hang naar het leven en overleven werd steeds sterker en ons contact werd daarmee intenser.
Ons contact bestond vooral uit telefoongesprekken in de avonduren, dan konden we echt kletsen. Maar soms verstond ik hem niet en verliepen de gesprekken een stuk moeizamer. Als ik té dramatisch werd en zei dat ik het zo erg voor hem vond zei hij altijd: “ Hou eens op, ik ben nog niet weg hoor”. Toen bellen echt te vermoeiend werd, stapten we over op appen. We appten intensief met elkaar en ook hier niet over grote dingen, maar gewoon over koetjes en kalfjes.

Het afscheid van Ivo was enorm intens, prachtig en mooi ik kan geen andere woorden bedenken én helemaal geregisseerd door Ivo zelf. Het verliep precies zoals hij dat gewild zou hebben.
Met een volle kerk in zijn geboortedorp bleek ook hoeveel mensen Ivo kenden en hoeveel hij betekende voor anderen. Daar kijken we allemaal met warme gevoelens op terug.

Maar het besef dat het nu definitief is, dat ik hem nooit meer kan bellen of appen en dat nooit ook écht nooit is, dat vliegt me soms aan. Dat doet pijn, heel veel pijn.”

Wanneer een dierbare overlijdt kan het van groot belang zijn dat de regie van een uitvaart in de juiste handen is. Voor Mendy en haar ouders was het erg belangrijk dat Ivo zelf die regie had en hield.
Uitvaartverzorging Van der Laan helpt je graag om van jullie ritueel, jullie uitvaart te maken.



 

Lees meer verhalen

Ontwerp zonder titel 16

Ik sta elke familie met liefde bij.

Lees het verhaal
8 X9 A7213 2

"Ons gezamenlijke doel: het afscheid van een dierbare zo mooi mogelijk maken."

Lees het verhaal
Gesprek met kim

"Kleine stapjes maken het verschil"

Lees het verhaal
Hans2

"Ik stel mezelf altijd de vraag hoe ik zelf bijgestaan zou willen worden"

Lees het verhaal
Social Media Post 3

‘Je wordt ouder mama…geef het maar toe..’

Lees het verhaal
Andre Rouwbus

“Pas als de mensen tevreden zijn, dan ben ik dat ook”

Lees het verhaal
Alsjegaat trouwen

Als je gaat...
Dan verras ik je nog één keer

Lees het verhaal
Muziek3

Als je gaat,
dan spelen we nog één keer.

Lees het verhaal
Van der laan uitvaart venlo

Als je gaat,
dan schrijven we nog één keer.

Lees het verhaal
Adobestock 140825492

Als je gaat,
dan luisteren we nog één keer.

Lees het verhaal
Adobestock 82364363

Als je gaat,
wandelen we nog één keer.

Lees het verhaal